Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Jelita t.I.djvu/097

Gozdawa — na pół dziecko... ale z czasem obyczaju naszego się nauczy...
 — Hm! — rzekł Szary, — a do czegóż jej ci dwaj służą błaznowie co przodem przed koniem kroczą?
 — Rzekłeś sam, — rozśmiał się Beńko, — błaznowie są. Jeden co po prawej ręce z lisim ogonem, to nasz prawy po polsku błaznujący, z Krakowa rodem, zowią go Lisicą — ten że jej niebardzo do smaku, więc drugiego, tego opasłego baryłę z Wilna sobie ściągnęła, a zowią go, jakoś tam z litewska: Keleweże.
 Szary głową pokręcił.
 — To i dziewczęta pewno litwinki być muszą? — zapytał — bom pieśni słuchając nic zrozumieć nie mógł?
 — Są między niemi i Krakowianki i tuteczne z Poznania — odparł Benko — ale najwięcej litwinek, bo te tylko jej pieśni umieją śpiewać, a ona bez nich by nie wyżyła...
 — Królewicz w Poznaniu? — spytał rzucając na Beńka wejrzenie bystre, Szary...
 — Jest — rzekł Gozdawa — ale się do ojca ciągnąć wybiera, bo wiecie że do wojny się sposobią. Trzebaż mu u boku króla być.
 Po krótkiem milczeniu, chętny bardzo do rozmowy Beńko dodał.
 — Może się naszemu Kazimierzowi na wojnę i nie bardzo chce, choć mu pewnie na męztwie