Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Jelita t.II.djvu/042

zali... urągając się. W Słupcy ksiądz sakramentem w ręku trzymanym się nie obronił...
 Piekło na ziemi? Gdzie Bóg? Krzyże na płaszczach — a to szatany wcielone...
 Łaska Boża, iż królewicza nie schwycili, nie darowali by i jemu...
 Wojewoda nasz był z niemi! Boże miłosierny...
 Padł na progu, rękami zakrył twarz i powtarzał ciągle.
 — Gdzie Bóg? gdzie Bóg?
 Wikary się młody zbliżył do niego i strofować go począł za bluźnierstwo, ale starzec spojrzał nań groźno.
 — Dobrze ci mówić! boś ty na to nie patrzał... bo ci jak mnie żony i dzieci nie zabito, boś nad trupami krwawemi łzy nie płakał... A chorągiew ich z krzyżem! Gdzież Bóg?
 Szalał biédny...
 Słysząc wrzawę w sieni wyszedł sam król, blady, twarz jak marmurowa. Widać było, że drżał wewnątrz, ale zdawał się nieporuszony, oczy tylko błyskały.
 — Cicho! — zawołał — cicho... Poleje się krew za krew... Bóg cierpliwy ale mściwy...
 — Natychmiast by iść na nich, póki się niespodziewają — zawołał gorączkowo z za króla Żegota z Morawicy — iść i tłuc.
 Król się odwrócił z surową twarzą...
 — Jedźcie mi po obozie — niech się ludzie