Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Jelita t.II.djvu/061

 — Już tak z nami mówicie? już tak! Sprzedaliście nas niemcom? hę?
 Wojewoda przypadł ku niemu za miecz chwytając, ale Remisz porwał jego rękę i jak w żelaznej obręczy ją zatrzymał.
 — Słuchaj wojewodo — rzekł, nie dolewaj oleju do ognia. Miarkuj się, radźmy jak swoi, jak bracia jednego rodu.
 — Ani rodu ni braterstwa nie ma na wojnie, począł wojewoda — jedno jest — rozkaz i posłuszeństwo.
 — Ziemianin i na wojnie ziemianinem być nie przestaje — odparł Ogon.
 Z za niego jeden z Nałęczów, nieopatrzny krzyknął.
 — Wiedz ty — Wincz.. że choć wojewodą jesteś, jak nas zdradzisz, tak jakoś króla zdradził, to ci łeb utniemy!!
 I miecz błysnął.
 Wincz swojego dobył.
 — Będzie komu mnie pomścić — zawołał na obóz niemiecki patrząc.
 Okrzykiem zagłuszono go, wszyscy byli oburzeni..
 — Dobrze tak! krzyczeli z tyłu stojący. Dobka nam było słuchać a nie jego. W matnię nas wprowadził, na zgubę..
 Rozgorzało okrutnie. Wojewodę ledwie Remisz utrzymać mógł tak się miotał i wściekał.