Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Jelita t.II.djvu/064

patrzano i przyjmowano wojewodę, z przyjęcia łatwoby się mógł domyśleć. Mierzono go oczyma nieufnemi, złemi — pogardliwemi. Odwracali się jedni, drudzy udawali zajętych rozmową cichą między sobą.
 Marszałek zmuszony był sam odezwać się do Wincza.
 Z Kalisza nam przyszły wieści, że mieszczanie już się opatrzyli co im grozi i, głupcy, bronić się myślą.
 Patrzał czekając odpowiedzi.
 Wojewoda milczał.
 — Od króla choć nie ma wiadomości, ale pod Kalisz przyciągnie pewnie, posłałem do niego, aby pospieszał — rzekł Teodoryk.
 — A o królu waszym krakowskim, wieści nie ma — dodał. Uciekł w lasy.
 Na wzmiankę o Łoktku zarumienił się wojewoda.
 — Moim królem Jan — odparł — tamtego już nie znam.
 To mówiąc dał znak marszałkowi, iż potrzebował mówić z nim na osobności. Teodoryk dosyć niechętnie, zawahawszy się trochę, począł iść przodem. Minęli stół od którego oczyma za niemi pogoniono. W końcu tej jakby obszernej sali, za zasłoną, oddzielony od niej, ale zrosły z namiotem wielkim, był marszałka sypialny razem z kaplicą.