Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Jelita t.II.djvu/073

wszystkich, bo służba nawet zbliżała się doń z obawą, niechęcią, ze wstrętem.
 Prawa jego ręka Włostek, siedział gdzieś na uboczu...
 Ziemianie, którzy nań napadali, szukając u niego ratunku, teraz już przekonani o bezsilności jego, opuścili zupełnie. Zemstą się odgrażano, lecz nikt się nie porywał z nią — każdy musiał myśleć o własnem ocaleniu. Od napadu na Łęczycę i Kalisz, spory kawał czasu upłynął, Wielkopolska w znacznej części została zniszczoną, złupioną, ogniem i mieczem obróconą w pustynię.
 Ci co szli z krzyżakami, własnemi oczyma patrzeć musieli na płonące sioła swoje, na rabunek swych dworów... Niektórzy pouchodzili z obozu, innych uchodzących pochwycili i wiązali krzyżacy...
 Wszystkie, najgorsze przepowiednie się ziściły... Kalisz został wzięty, za nim szerokim pasem poszła pożoga i śmierć...
 Nigdy krzyżacy większego nie ukazali okrucieństwa...
 Marszałek, który mało mówił, a wiódł bezlitośnie zastępy swe, nikogo nie opuszczając, raz tylko się odezwał.
 — Niech się papieżowi skarży królik Krakowski — zobaczymy co zyszcze...
 Urągano się królowi, który zdala i jakby nie