Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Jelita t.II.djvu/084

 Halka obejrzała się w koło, jakby obawiając być podsłuchaną, załamała ręce.
 — Porzuć ich — rzekła — odstąp...
 — I cóż pocznę naówczas z sobą? szydersko zawołał wojewoda... Wybiją nas do nogi. Do kogoż się zwrócę?
 Halka obejrzała się raz jeszcze. —
 — Do króla Władysława! szepnęła — do naszego króla...
 Wojewoda w gniewie i oburzeniu rzucił się aż w koniec namiotu.
 — Ja? do niego? Miałbym się kłaniać, aby mnie nogą popchnął? temu, który mi srom wyrządził, którego nienawidzę... nigdy w życiu!!..
 Żona patrzała nań, dając mu się wyburzyć. Znała go zapewne i wiedziała, że pierwszemu wybuchowi potrzeba było dać ostygnąć...
 Wincz zrywał się i poruszał gwałtownie, sam do siebie mówiąc — ona nie odzywała się, ścigała go tylko oczyma.
 — Lepiej umrzeć, lepiej zginąć! zawołał.
 — A co śmierć pomoże? poczęła zwolna Halka. Nazwią cię po śmierci zdrajcą, jako dziś zowią. Idąc do króla zmażesz tę zdradę w uniesieniu popełnioną...
 Wincz ponuro zadumany stał, szarpiąc kaftan na sobie.
 — Nie — nie może to być — odparł. Ja mojej głowy mu nie poniosę. On mi przebaczyć