Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Jelita t.II.djvu/108

 — Ja — przerwał Teodoryk — radbym się wreszcie spotkał z nim — i pobił go — a gdyby się udało obu wziąć, bo słyszę i syn z nim jest razem.
 Wincz głową poruszył.
 — Czy syn jest z nim — nie wiem, rzekł, ale że go w bitwie nie będzie, to pewna. Choćby on chciał, ojciec go nie puści, osłania go i strzeże, bo to jedna rodu nadzieja.
 Marszałek przeszedł się po namiocie.
 — W którą się król udał stronę? zapytał.
 — Ludzie dobrze nie wiedzą, bo on ostrożny jest, mówił Wincz — lecz z pewnością zdala od nas trzymać się będzie. Siłę ma za małą, mierzyć się z wami nie chce.
 — Dla tego jabym właśnie rad się z nim spotkać — zakończył marszałek.
 Rozmowa przerwaną została wejściem Komtura Elbląskiego, który z ukosa na wojewodę spojrzawszy, coś szepnął Teodorykowi i oddalił się.
 — Na waszych nieswornych ludzi są skargi nieustanne — odezwał się po wyjściu jego marszałek.
 — Ja też skarżyć bym się powinien, ale że próżno pono domagać się u was sprawiedliwości, milczę, rzekł wojewoda. Obchodzicie się z nami gorzej, jak z najemnikami.