Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Jelita t.II.djvu/127

 — Jakeście wczoraj przykazali, rzekł żebrak. Słucham przykazania — nie wiem komu służę...
 Rozśmiał się niby głupkowato... i powtórzył.
 — Wam winienem życie, przysiągłem za to służyć.
 Wlepił oczy w wojewodę, który pochylił się ku niemu.
 — Jak daleko są? spytał.
 — Tuż, w lesie — rzekł żebrak...
 — Straże postawili!
 — A jakże... Nocą albo nad ranem przyjdzie mgła pewnie, mówił Zbik obojętnym głosem... człowieka o krok dojrzeć nie będzie można.
 — A ty drogę znajdziesz po ciemku? spytał wojewoda.
 — Ja? rozśmiał się swym głosem cienkim i piskliwym żebrak... Dokąd?
 — Do nich...
 — Nie wielkiego na to rozumu trzeba — rzekł żebrak... jam tu swój między Radziejowem a Brześciem.
 Westchnął ciężko i natychmiast oczy podnosząc jak wierny pies, co czeka skinienia, wlepił je w wojewodę.
 — Dokąd? panku! spytał cicho. — Do nich? Zaraz?...
 — Nocą, nie czekając dnia! rozumiesz...
 — Z czem?