Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Jelita t.II.djvu/129

Ztamtąd od żołdaków niemieckich dolatywały okrzyki zwykłe, do koła wojewody cicho szło jako nigdy.
 Wszystek lud siedział jakiś zachmurzony i niespokojny...
 Wojewoda szepnął coś Dobkowi, ten powstał i skierował się ku namiotom starszyzny Nałęczów...
 Pod jednym siedzieli Remisz, Ogon, Żegota i wszyscy ci, których widzieliśmy już zniechęconych do wojewody. Teraz dziwna zgoda panowała w tém kółku. Z małej beczułki nalewali sobie każdy do swojego rogowego lub drewnianego, srebrnego lub mosiężnego kubka, popijali i szeptali cicho, jakby się lękali sami siebie.
 Gdy zobaczyli wchodzącego Dobka oczy wszystkich zwróciły się ku niemu.
 Głową dał znak im jakiś.
 — Pewno! zapytał Siłacz...
 — Pewno — rzekł Dobek...
 Remisz zatarł ręce tak, jak gdyby się do użycia ich natychmiast sposobił.
 — Do kata! noc dzisiejsza będzie długa! zawołał.
 — Byle się nasi nie pospali — odparł Klimsz.
 — Żaden oka nie zmruży — tak, ręczę — szepnął Remisz — tożsamo co my czują wszyscy... Ze skóry by powyłazili... tak im pilno.
 Podniósł ręce do góry.