Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Jelita t.II.djvu/131

 — Nuż podpatrzą, żeśmy tak czujni? zapytał Ogon.
 — Dziś nie zobaczą nic — pilno im się wylęgać, a nie obawiają się niczego — rzekł Dobek.
 Postał jednak chwilę milczący...
 — Kto z was trochę szwargocze, a o niemca się otrzeć nie boi? zapytał.
 Wstał drugi młokos, któremu się ledwie wąs sypał, syn Remisza, którego paliła gorączka okrutna.
 — Ja! — rzekł.
 — Idź ku namiotowi marszałka i wielkiego komtura, otwórz oczy i patrz, co robią, czy piją dobrze, czy zbroje zdjęli, czy czeladź już napita... a wracaj!!
 Sando chwycił hełm i wysunął się.
 Starsi siedzieli.
 Oczekiwanie niecierpliwe chwile dłuży — wieczór pełzł na żółwiu... czas zdawał się nieprzeżyty... Patrzali na siebie, to jeden to drugi wstał, przeszedł się, usiadł, zerwał znowu i wzdychał. Uchylali zasłonę wpatrując się w ciemności.
 Noc była czarna, a dla mgły gęstej o krok ginęło wszystko.
 W tej części obozu cisza śmierci, a dalej głuche szmery i wrzawa...
 Czekano powrotu Sławka i Sanda.