Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Jelita t.II.djvu/172

jeszcze tyle siły, iż królowi odpowiedział... — Mniéj ja tu cierpę, niż od złego sąsiada!!
 Nikosz przerwał takim wykrzykiem, i pięści mu się nagle ścisnęły tak groźno, iż inna by niewiasta ulękła się go — wojewodzina spojrzała nań tylko i dodała.
 — Otóż król mu swe słowo pańskie dał na pobojowisku, że go od sąsiada uwolni...
 Nikosz, któremu oczy zdawały się z pod powiek wyskakiwać, usta zagryzł i krok się cofnął... Milczał długo...
 — Król! król! — wyjęknął szydersko... ale z twarzy i głosu, poznać było można, iż sam przed sobą kłamał odwagę, któréj nie miał.
 Począł się wpatrywać w wojewodzinę, niedowierzająco, ale razem trwożliwie.
 — Gdzież ranny ten... jest? — zapytał...
 — Leczy go królewski doktór, kanonik Wacław w Brześciu na Kujawach — odparła wojewodzina... — Król mu go sam polecił...
 Nikosz spojrzał z podełba i znowu mruczeć zaczął.
 — Król! król!!
 — A cóż król ten, sąsiadowi jego zrobić może? — ozwał się po chwili zadumany...
 — Albo to kobieta jak ja, wiedzieć ma?... Jam się podjęła tylko żonie dać znać, że żyw jest — i z tém jechałam do niéj...
 Wóz mi się na drodze ułamał.