Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król Piast tom I.djvu/142

jeszcze się czegoś spodziewała, w momencie zbiegła się około krzesła Prażmowskiego.
 Szło o to, aby go uprowadzić, naówczas nikt by może inny nie śmiał śmiesznego, jak się Morsztyn wyraził, króla — proklamować...
 — Jedźmy! jedźmy! precz!
 Bez namysłu prawie, pochwycono starca pod ręce. Nie opierał się.
 Pod szopą zamęt się stał wielki, rozerwanie jakieś — niepewność.
 — Czekajmy! — wołali niektórzy.
 — Jedźmy — nalegał Sobieski gniewny. Żarty z nas stroją!
 Przemogła gromada, która Prażmowskiego otaczała. Powtarzano — Jedźmy... Prymas dał się wziąć i prowadzić do powozu... W jednéj chwili znaczniejsza część kolebek i koni stała pogotowiu. Senatorowie uchodzili do miasta.
 Nikt im drogi nie tamował, nikt nie wstrzymywał. Szlachta wybuchała śmiechem z tego popłochu, a coraz głośniejsze wołanie:
 — Vivat Piast! Vivat król Michał! głuszyło wszystko.
 W téj ucieczce nagłéj z pola elekcji widać było nieporadność panów, którzy wcale nie przewidywali téj ostateczności, ale pozostali sami.
 W polu zgodność głosów była — przerażającą...
 Powozy, które uciekających z pod szopy unosiły do stolicy, sunęły się wśród tłumu, jak jeden mąż powtarzającego:
 — Vivat król Michał.
 A wołaniu temu towarzyszyła taka wesołość, ra-