Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król Piast tom II.djvu/035

jącym jéj zapachem odetchnąć. — Oczy nabrały blasku rozpaczliwego, cała drżąca oczyma trzymała osłupiałego Michała w oddali od siebie...
 Król długo nie mógł odpowiedzieć...
 — Bolesny to wyrok dla mnie, rzekł nareszcie — ale potrafię mu się poddać, dopóki okoliczności go nie zmienią. Pani może poznasz mnie lepiéj...
 — Ale postanowienia mojego nie zmienię nigdy! nigdy! powtórzyła z naciskiem Eleonora... Dla oczów ludzkich muszę być żoną jego, ale żadna siła zwolić mnie nie może — poddać się narzuconemu mi jarzmu nienawistnemu...
 W. królewska Mość wiedziałeś o tem, bom mu znać dała przez osobę zaufaną, że mężem moim być nie możesz... Należało zerwać układy.
 — Niezależało to odemnie, słabym głosem odparł Michał...
 Nawet Najjaśniejszy ojciec wasz nie byłby zezwolił na to...
 Eleonora potrząsała głową i jakby sama do siebie pomrukiwała ciągle.
 — Nigdy! nigdy!
 Wtém uczuła, że osłabła od wzruszenia, drżały pod nią nogi, i padła na stojące blizko krzesło. Głowę sparła na ręku, nie patrzyła już na męża, potwarzy widać było kroplami spadające łzy, których nie ocierała...
 Michał stał jak wryty.
 — Co mi pani rozkażesz? — zapytał chłodno.
 — Abyś się W. Królewska Mość oddalił — rzekła żywo. Zmęczenie podróżą, wzruszenie będzie tłumaczyć potrzebę spoczynku...
 Słuchał król, lecz nie ruszył się z miejsca...