Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król Piast tom II.djvu/044

 Toltini dokończył takiem samem poruszeniem skóry na głowie i czole.
 Pomyślał chwilę.
 — Królowa też, którą i my wam przywieźli, — odezwał się — perła naszego dworu, odznacza się wielką serca dobrocią, ale — pieszczona... kobieta... nawykła mieć swoją wolę — musi zwolna nawykać do zastosowania się z wolą cudzą...
 Wyszeptał to poufnie, chcąc Kiełpszowi tonem i miną okazać całą wartość tego poufnego zwierzenia się.
 — A — odparł krajczy — spodziewam się, że na despotyzm naszego pana uskarżać się nie będzie...
 Toltini przyjął to wdzięcznie.
 — Ja pozostaję tu przy królowéj pani — rzekł. — Nawykłem do Wiednia, trudno mi bardzo się z nim rozstać było, ale nasza pani potrzebowała zaufanego do korespondencij człowieka. Cesarz ojeiec życzył sobie tego... musiałem się poświęcić — uczyniłem to chętnie.
 — Zostawiłeś pan rodzinę w Wiedniu? — zapytał Kiełpsz.
 Włoch na parę kroków się cofnął.
 — Ja! rodzinę? — począł śmiać się — nie miałem jéj nigdy.. Rodzice dawno mnie odumarli — a nigdy nie byłem żonaty. Poświęciłem się cały usługom najjaśniejszego pana... duszą i ciałem do niego należę...
 I Toltini zawiązawszy kilka węzełków na nitce słów, które mu bardzo łatwo z ust płynęły, — dosyć zręcznie o króla rozpytywać począł.
 Dotknął delikatnie, ostrożnie, ale zawcześnie przy nowéj znajomości, stosunków króla z płcią piękną.
 Kiełpsz zamiarami zżymnął...
 — Nasz król — zawołał — wychowany przez bogoboj-