Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król Piast tom II.djvu/053

człowieka złéj woli, aby owoc kilkutygodniowych narad spełzł na niczem...
 Zebrzydowska załamała ręce...
 — Ale trwać tak nie może! — zawołała...
 Michał podniósł oczy do góry...
 — Radbym, aby mnie Bóg wyzwolić raczył — odezwał się — ale On jeden to uczynić może — ja nie mam siły...
 Hela na dobre płakać zaczęła — a król poruszony temi łzami, usiłował wrócić do apatji swéj powszedniéj. Wziął ją za rękę...
 — Mówmy o sobie — odezwał się — wiem, że chciałaś się mnie radzić... Łatwo mi odgadnąć o co. Kiełpsz, poczciwy, zacny chłopak, kocha cię, chce się żenić — ja mam dla was wyposażenie obmyślone... zatrzymałem dwa starostwa — idź za niego... Zabezpieczysz sobie przyszłość...
 Zebrzydowskiéj głos się z trudnością dobywał ze ściśnionéj piersi.
 — Ja kochać go nie mogę — rzekła potrząsając głową.
 — Ale mu szacunku odmówić nie możesz — dodał król. Przyszłość niepewna wielce — jam nie długowieczny. Nie będą mogli inaczéj, dadzą mi truciznę... Znajdą takiego, co się im zaofiaruje mnie zgładzić. Zostaniesz sierotą... Dla spokoju mojego — idź za niego.
 Hela oczy spuściła nie odpowiadając; myśl jéj zwróciła się już do króla...
 — Nie przerażajcie mnie tą trucizną — odezwała się — będę się teraz nieustannie jéj obawiała... Są przecież sposoby zabezpieczenia się od niéj.
 — Braun stary — przerwał król — czuwa nad tém,