Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król Piast tom II.djvu/179

niewoli, bo swobodnie puścić nie mogę, kiedy tu po mieście broją.
 Tumult się wszczął pomiędzy turkami, Świderski nie ustępował...
 — Niech mi zaraz broń składają, krzyczał, a nie to ja ich tu w pień wszystkich wyścinam.
 I wywijał szablą w powietrzu.
 Aga blady był ze złości jak ściana, ale gdy się obejrzał, że tu i wojska i ludu coraz więcéj się ściąga, a pospólstwo rozgrzane przez Świderskiego przybiera coraz groźniejszą postawę, począł się prosić przez Ormianina.
 — Odprowadzcie mnie do gospody — będę czekać spokojnie...
 Świderskiemu chciało się na swojem postawić.
 — Broń niech złożą! wołał, nic nie pomoże.
 Zaczęło się parlamentowanie próżne, turcy radzi nie radzi — widząc się w saku — z wrzaskiem i przekleństwami szable na bruk ciskać zaczęli, które Świderski pilno kazał pozbierać, bo taka broń warta coś była.
 — A teraz, zawołał — choć mam w trokach sznurek jedwabny na wiązanie jeńców — niech idą jak stoją do gospody — tylko ich z oka nie spuszczać.
 Już tedy Aga zawrócił się i Świderski z nim, z dobytą szablą, poważny, wąsa kręcąc jechał odprowadzając go do gospody — tryumfując, aż nadbiegł za niemi Trzeciak z kancelarij króla.
 — Panie Namiestniku — krzyknął — tościc nam dopiero kaszy nawarzyli. — Wiecie wy co to znaczy, posła w niewolę brać i ignominję mu taką wyrzą-