Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom I 021.jpeg

 — Kaźmirz?
 — Jam jest! — odparł syn cicho.
 — Jak za mgłą cię widzę — szepnął król wyraźniej nieco.
 — Wody! Usta spieczone! — dodał, chcąc dobyć napróżno osłabłą z pod przykrycia rękę.
 W tem Kaźmirz pośpieszył z kubkiem rzeźwiącego napoju, stojącym tuż przy łożu i ostrożnie nachylił go do ust ojca, wlewając w nie płyn po kropli.
 Usta się rozwarły nieco, trochę życia wstąpiło w twarz, której oczy nabrały blasku.
 Uśmiechnął się Łoktek.
 — Noc? — zapytał cicho.
 — Wieczór późny.
 Król oczyma potoczył po komnacie, jakby się chciał przekonać, czy byli sami.
 Chwilę trwało milczenie, pierś pracowała, aby się na głos zdobyć ostatni.
 — Koronę — rzekł silniej. — Koronę niech ci niezwlekając włożą, niech namaszczą. Bóg z nią daje moc. A potrzeba jej, aby utrzymać wszystko w jednej dłoni. Polskę całą, Kujawy, Mazowsze, Pomorze... Pomorza niemcom nie ustąpić nigdy! Tamtędy droga w świat, jedyna wolna, w koło wrogi, bez niego więzienie...
 Mówił, odpoczywając chwilami, Kaźmirz słuchał pochylony. Nie była to rzecz do niego zwrócona, lecz jakby mimowolne snujących się myśli