Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom I 028.jpeg

 Twarz królewska ożywiła się temi wspomnieniami, nie mówił, ale się na niej rysowało rozrzewnienie pogodne.
 Jarosz ledwie odetchnąwszy ciągnął dalej.
 — Król mój, pan mój! a mnie do niego puszczać nie chcieli. Jamże powinien tu był być w godzinę śmierci, bom w życiu wiernym był towarzyszem.
 Łkanie mu przerywało.
 — Nie zlękniemy się śmierci, widzieliśmy ją nieraz — mówił spokojniej. — Spocząć czas!
 Kończył te słowa Jarosz, gdy król dobył głosu z piersi.
 — Ojcze Heliaszu! — zawołał — Heliasz!
 Mnich, który się spodziewał być powołanym, stał już blizko i przysunął się do łoża samego, krzyż podnosząc w ręku.
 Kaźmirz usunął się nieco, Jarosz milczał i modlił się.
 Wśród ciszy zabrzmiała uroczysta kapłana modlitwa. Była to ta ostatnia, którą żywi przeprowadzają duszę ku lepszym ulatującą światom.
 Oddech umierającego stał się nagle żywszym i cięższym, w piersiach wyraźniej odzywało się chrząszczenie, pot występował na czoło. Śmierć, która się oddalać zdawała, wracała po swoją ofiarę.
 Z drugiej strony łoża stojący kanonik Wa-