Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom I 029.jpeg

cław wejrzeniem i ruchami dawał poznać, iż stanowcza chwila nadeszła.
 Głowa króla głębiej w pościel i niżej opadała na piersi. Wysiłek jakiś poruszał całym ciałem, które okrycia podnosiło i ściągało na przemiany.
 Królowa klęczała przy mężu, tuż obok starego Jarosza.
 Głos mnicha coraz wyraźniej, coraz mocniej podnosząc się, aby stępiałego już doszedł ucha, rozbrzmiewał po całej sali.
 Oczekujący w sąsiednich komnatach, usłyszawszy go, zjawili się na progu gromadnie. Byli to ludzie poważni, w szatach ciemnych, smutnego a zadumanego oblicza. Oko ich na przemiany to szukało łoża, na którem spoczywał umierający, to pochylonej młodego królewicza głowy.
 Niespokojni szeptali po cichu, Jarosz opadłszy ku ziemi, z głową na piersi zwieszoną, bezsilny zdawał się razem z królem swym dogorywać.
 Kapłan w głos już, z zapałem odmawiał resztę modlitwy.
 Poklękli wszyscy. Królowa twarz spłakaną zanurzyła w pościeli i łkała z bólu.
 Raz jeszcze podniosła się twarz starca, powieki odsłoniły oczy zbladłe, westchnął ciężko.
 Westchnienie to odbiło się w piersi Jarosza, którego chłopcy utrzymać nie mogli, potoczył się na ziemię.