Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom I 104.jpeg

rozproszenia go — rzekł Kaźmirz. — Wszystko, co wam może być przyjemnem...
 — Mnie już nic przyjemnem nie jest — sucho przerwała księżna.
 — Pozwólcie mi mieć nadzieję, że się to zmieni — rzekł król.
 — To się zmienić nie może — odparła Margareta.
 Słowom tym odpychające towarzyszyło wejrzenie. Kaźmirz zarumienił się, lecz pozostał panem siebie.
 — Być może — odezwał się po chwili — iż mnie i królestwo moje nieprzyjaciele źle wam odmalowali i że ztąd powstał wstręt jakiś do mnie. Przekonacie się, że ludzie kłamią.
 Księżna dumnie głową potrzęsła, nogą, przy której leżał pas złoty, upadły na ziemię, popchnęła go niecierpliwie.
 Zapatrzyła się w okno, umyślnie unikając spotkać króla oczy, które w nią były wlepione.
 — Bywaliście na Węgrzech! — odezwała się z wyrazem przekąsu jakiegoś Margareta. — Mówią, że tam są niewiasty piękne bardzo. Dwór królowej Elżbiety obfitować w nie musi?
 Kaźmirz zrozumiał przymówkę, ruszył ramionami pogardliwie i usiłował się uśmiechnąć.
 — Jednakże — przerwał — piękniejszej nad was nie widziałem w życiu ani na węgierskiem, ni na żadnym dworze.