Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom I 158.jpeg

mowali, krzątali się, aby ugościć... Garuśnica nawet psom mleka postawiła na misie u pieca...
 Król tymczasem rozpytywał starego o gospodarstwo, o życie, o zarobek, o ciężary...
 Ośmielający się coraz bardziej stary Leksa, tak w końcu poufale i swobodnie odpowiadał, jakby z prostym człowiekiem rozmawiał. Daleko mniej strasznym mu był król od Neorży.
 Znowu tedy nazwisko to się nawinęło na usta kmieciowi.
 — A toś się powinien pocieszyć, mój stary — rzekł król do niego, bo nie ciebie jednego odziera Neorża, próbował i mnie.
 — Miłościwy panie! a jakżeby się on ważył! zawołał kmieć.
 — Jak? tak jako na ciebie — rozśmiał się Kaźmirz. Masz wiedzieć, że w Wieliczce przy soli konie moje żupnicy utrzymywać mają powinność... Dobrze się tam szkapom dzieje... Neorży się też zachciało swoich tam parę dać, aby mu je żywiono darmo... Trukla i Lewko, gdy je przyprowadzono, nie śmieli odpędzić... jadły więc moje obroki i spasły się...
 Wiaduch głową pokręcał.
 — Alem dobrze skarcił tego śmiałka — dodał Kaźmirz, i zakazałem, aby mi się na oczy nie pokazywał...
 — Ot, czego mu się zachciało! rozśmiał się gospodarz...