Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom I 172.jpeg

 — Pełno ich wszędy — burząc się ciągle, mówił Baryczka — znajdą się i w naszem mieście...
 Mało tego! — krzyknął wreszcie — ludzie prawią o żydówkach!
 Groch i Neorża dopiero tę okropność posłyszawszy, załamali ręce z przerażenia.
 — Nie może to być — wtrącił Groch...
 Neorża milczał... Rozmowa o królu przerwała się, bo pod oknami dworu przesunęła się jakaś postać, a nikt podsłuchanym być nie życzył.
 Jeden mężny ks. Baryczka, to co mówił, gotów był powtórzyć zawsze i wszędzie.
 Gospodarz podniósł się, oczekując na przybywającego, co się przed chwilą przemknął.
 Drzwi otwarły się z wolna, i na progu ukazał się, znany dobrze Neorży, jeden z Jaksów miechowskich.
 Była to, jak wiadomo, jedna z najzamożniejszych rodzin przed wiekiem, część jej dotąd majętności zachowała, druga, która wiele bardzo świadczyła zakonom, zubożała była, i właśnie jakoś pod te czasy ten sam Mikuła, który stał w progu, z majętności niegdyś zapisanych opactwu Jędrzejowskiemu, z których sobie dziadowie jego serca bydlęce wymówili na znak posiadania, odprzedał je opatowi za grzywien trzydzieści...
 Neorża córkę miał jedną, mówiono, że Mikuła starać się był rad o nią. Ale... Jaksa do dworu