Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom I 186.jpeg

 Rozśmiał się król smutnie.
 — Rozumnieś to rzekł — szepnął doń.
 — Jam tylko powtórzył, co się po świecie słyszało — odparł kmieć.
 — Rad i ja z tej mądrości będę korzystał — dodał Kaźmirz.
 Po chwilce, obejrzawszy się do koła, począł król, ręką się opierając na stole.
 — A wiesz ty stary, co cię czeka? Wiaduch głową pokręcał.
 — Otom ja przybył od ciebie posługi żądać...
 Kmieć się pokłonił.
 — Rozkazujcie — miłościwy panie.
 — No, i nie małej — dodał król, ale mi ona potrzebna...
 Pomilczawszy chwilę małą, Kaźmirz się odezwał.
 — Słyszeliście może, iż do Wiślicy zwołałem ziemian na czwartą postu niedzielę. Będą im tam nowe prawo czytali, a prawo to nie dla jednych ziemian jest, ani dla duchownych, ale dla wszystkiego ludu i kmieci też...
 Wiaduch się uśmiechnął niedowierzająco.
 — Miłościwy panie — rzekł, ja na to codzień patrzę, gdy obrok koniom zasypuję, a z jednego żłobu wszystkie mają jeść. Żeby człek nie pilnował, starsze i silniejsze wszystkoby zjadły. Tak to i z tym żłobem pono będzie, do którego się nam docisnąć nie dadzą.