Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król i Bondarywna 070.jpeg

że o czem innem dumała, choć twarz się paliła, a z blizka patrząc, dojrzeć było można konwulsyjne ustek drganie.
 Szydłowski, jeden z największych znawców piękności niewieściej, który sobie pozwalał przez drogę z króla żartować, stał zdumiony. Król miał minę ubłogosławionego, lice mu promieniało radością. Spozierał na towarzysza i prędko wzrokiem powracał do cudnego zjawiska.
 — A co, panie starosto? — odezwał się po chwili.
 Pan starosta milczał, oczom nie wierzył.
 — A co, kochany mój, a co? — powtórzył król.
 Szydłowskiemu z piersi się wyrwało niezwyczajne mu westchnienie.
 — Ale ba! — zawołał — to są figle! To nie może być Kozaczka, to przebranego coś! to artystka z teatru, czy... kat już wie, co takiego.
 — No, to chodź i przypatrz-że się jej z blizka.
 We wrotach stał milczący Sydor, który głowę, jakby przymuszony, nieco skłonił przed królem.
 Stanisław August, który rad był kokietować z każdym i ująć sobie nawet prostego Kozaka, uśmiechnął mu się i ręką go powitał.
 — Jak się masz — spytał łagodnie — jak się masz?
 Sydor coś mruknął.
 W tem pies nowych gości zobaczywszy, rwał