Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król i Bondarywna 146.jpeg

 Ten despotyzm, tak siebie pewny, wielce zaimponował artyście.
 — Jakże panienka chce usiąść?
 Natałka pomyślała chwilę, posunęła krzesełko, rękę położyła na poręczy, a na ręku główkę, smutnie jakoś pochyloną.
 Z tej pozy, przybranej od fantazyi, stworzyło się coś oryginalnego, niby obrazek, nie portret, gdyż portret wedle pojęć wieku, musiał siedzieć wyprostowany, sztywny i być pozbawionym życia, aby zyskać nieśmiertelność.
 Natałka pochylona tak, z minką zatęsknioną i smutną, niby opuszczona, znudzona, oczekująca, zdała się artyście zbyt nieklasyczną.
 — Ale proszę panienki, w takiej postawie...
 Podniosła dziewczyna głowę.
 — A, to inaczej nie będzie — odparła i znowu przybrała tę samą pozę.
 Plersch, który już miał węgiel w ręku, zatrzymał się i zawahał.
 Sydorowa, która była usiadła na stołku, wstała i zbliżyła się do córki.
 — Doniu, kochanie, a toć to oni lepiej od nas wiedzą, jak siedzieć do tego potrzeba, to posłuchajże.
 Dziewczę główką rzuciło przecząco, a na malarza spojrzało z zalotnością, którą go przekupić chciało.