Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król i Bondarywna 271.jpeg

 Przez litość jakąś, błądząca po salonie marszałkowa przysunęła się do niego.
 — Jak się masz, panie Plersch, a cóż, zdrów już jesteś?
 — Dziękuję pani hrabinie, dosyć.
 Przybliżyła się jeszcze i cicho zapytała go, oglądając się do koła.
 — Wiesz o losie tej Ukrainki, którą to dla mnie malowałeś w Kaniowie?
 — Trochę — rzekł Plersch — wyszła za mąż. Mam nawet szczęście znać kasztelana, który się jej mężem nazywa — dodał z małym przekąsem artysta — i mam zaszczyt też zajmować się właśnie jego portretem, po którym ma nastąpić odpowiedni samej pani.
 Marszałkowa stłumionym śmiechem przerwała mu:
 — Ale bo nic chyba nie wiesz, panie Plersch...
 — Jak to? dziś kasztelana widziałem...
 — I nic nie mówił?
 — Owszem, wiele o sobie i swej przyszłości
 — I o żonie?
 — Trochę nawet o niej.
 — Przecież od dwudziestu czterech godzin już je nie ma — mówiła marszałkowa — cała Warszawa się tem zajmuje. Piękna Ukrainka znikła razem z matką i jakimś, mówią, dawnym swym kochankiem,