Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Królewscy synowie tom III 039.jpeg

 Greta milczała.
 Zbigniew, który złym będąc aż do wściekłości szalał, kłaniającego się nogą potrącił.
 — Idź na wskroś ziemi! — trutniu! — krzyknął co ty mnie, mnie będziesz uczył rozumu!
 Sobiejucha, choć spodlony, tą zniewagą uczynioną przy niewieście uczuł się dotknięty.
 — Jam przecież nie człek niewolny, aby mnie nogami kopano! — zawołał.
 — Sługa mój jesteś! w największym gniewie wrzasnął Zbigniew — do ciemnicy z nim!!
 Zbladła Greta stała ręce złożywszy, Marko jak zdrętwiały nie poznawał pana — milczał.
 Po chwilce gdy się jąkając chciał coś odezwać, Zbigniew milczeć mu nakazał.
 — Precz mi z oczów! — Hurki wołać — rzekł miotając się.
 Hurko był oprawcą i stróżem przy ciemnicy.
 Na hałas w izbie poczęli się zbiegać komornicy. Zbigniew im wskazał Marka.
 — Do kuny go wsadzić! — do ciemnicy, do kłody — wołał książe — Hurko do mnie!
 Nim Marko miał czas słowo przemówić, komornicy, którym był dojadł, pana widząc rozgniewanego, pochwycili go, i opierającego się, na rękach niemal precz wynieśli.
 W miejsce Sobiejuchy zawołany tysiącznik, człek prosty a posłuszny ślepo, który służył tylko aby żyć i zarabiać wojną na łupach a czasu