Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Królewscy synowie tom III 174.jpeg

Szczerbiec, i włócznia św. Maurycego, która berłem była.
 — Zgoda li? — spytał Bolko.
 Zbigniew widział w tém tylko kruszcu wagę i cenę, nie obchodziły go uświęcone pamiątki, wzruszył ramieniem.
 — Zgoda! — rzekł obojętnie.
 Bolkowi zajaśniały źrenice i Szczerbiec ująwszy jedną, włócznię w drugą rękę, zdjął kołpak obie ze czcią całując.
 — Dzielcież, mili panowie jako chcecie — zawołał, — ja mojéj części najdroższą cząstkę zabieram!
 To mówiąc, mieczyk przycisnął do piersi i pokłoniwszy się, wolnym krokiem wyszedł ze skarbca, komornikom za sobą rozkazawszy nieść korony.
 Gdy się odwrócił od Zbigniewa, ten szyderskim okiem powiódł za nim.
 — Połowa moja! — krzyknął radośnie — połowa moja!
 Starszyzna potrząsała głowami, widząc w tém złą wróżbę, że przez chciwość królewicz sprzedał koronę i berło.
 Szeptał mu coś Marko na ucho, który bardzo pilnie działu doglądał.
 — Gdy kraj posiędę — rzekł pogardliwie Zbigniew, koronę mi złotnicy ukują, a arcybiskup ją poświęci. Potrzebniejsze mi złoto i srebro, niż stare żelaztwo.