Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Królewscy synowie tom III 206.jpeg

 — Jak ich wam odbierzemy — rzekł — zrobiemy z nich żołnierzy.
 Sobiejucha śmiać się niby począł.
 — Ha! ha! żartujecie! odbierać już chcecie! Brat bratu przecie oka nie wykole.
 Nagle, wyrzekłszy już to, spojrzał na Skarbimierza, który jednego oka nie miał, i strwożył się, iż mu się głupie słowo wyrwało.
 Poseł nie zdał się zważać na nie.
 Wyszedł natychmiast, a Marko mu towarzyszył. W dziedzińcu strzymał go, okazujący się przyjacielskim ochmistrz Zbigniewa.
 — Miłościwy panie — rzekł cicho — nie przemawiajcie zbyt ostro do naszego pana. — Człek chorowity, zgryźliwy, weźmie do serca. Nie trzeba zgody psować, póki jest.
 Nic na to nie odpowiedział przestrzeżony. — We dworze Zbigniew już czekał nań, ale bez większego orszaku i występu, niespokojnym był i o przygotowaniach zapomniał.
 Powitał przybywającego nader łaskawie.
 — Znowu mnie chorym zastajecie! — odezwał się pokaszlując — dopust Boży na mnie ta słabość!
 — Życzymy zdrowia waszéj miłości — począł Skarbimierz — życzymy z serca, bo to uparte choróbsko trwa już zbyt długo, a Pomorcy nam pokoju nie dają.
 Nim Zbigniew zaciąwszy usta, przygotował się