Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Królewscy synowie tom II 059.jpeg

Król był mu dotąd zawsze posłusznym, teraz szedł wbrew jego rady, napomnienia i przestrogi. Jawném było już że Władysław sercu ojcowskiemu ulegnie.
 Na czele duchownych idąc, przystąpił bliżéj sędziwy arcybiskup i podnosząc ręce, zawołał.
 — Rzeknij słowo panie! — Wysłuchaj nas!
 Pomilczawszy trochę, król zdobył się na męztwo.
 — Niech się więc stanie, jako żądacie! — niech się stanie! — rzekł głosem poruszonym.
 I padł osłabły na krzesło.
 Bolko, który stał przed ojcem, gorejąc z niecierpliwości, przybiegł doń, ucałował go w kolana i jak piorun z izby się wyrwał.
 Łacno się domyśleć było dokąd i poco. Skinął na swoich po drodze.
 — Do więzienia! — ze mną!!
 Zrozumiał go arcybiskup, który pobłogosławił ręką zdala, już uchodzącego, pozostali wszyscy na miejscach, Sieciech tylko, niezważając na to że go ludzie oczyma ścigali, natychmiast precz wyszedł na swoich skinąwszy, i ci się z nim oddalili.
 Bolko popędził wprost do więzienia brata. W pierwszéj komorze straż napita usypiała, w drugiéj cicho było. Przez szpary drzwi światło przebłyskiwało.
 — Pruszynka! — krzyknął Bolko, idź do Sta-