Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Królewscy synowie tom II 099.jpeg

ciecha, który na zamku właśnie był i u Judyty siedział.
 Gdy wieść tę przyniesiono, królowa natychmiast córki i służebne wysłała precz, aby sama pozostać z wojewodą.
 W twarzy Sieciecha widać było zwycięztwo i radość złośliwą.
 — Jest jakom przewidział — zawołał — poczyna się rozwiązywać sprawa. Nie stałoż się tak jakiem zapowiadał? że gdy Zbigniewa na wolę puszczą, jeść się będą, i zajedzą.
 Królowa uśmiechnięta zbliżyła się doń i dotknęła jego ręki.
 — A co daléj? — zapytała cicho.
 — Co daléj? sądzę że nawet ich i podżegać nie trzeba, bo się nie pogodzą — mówił Sieciech — źleby było, gdyby się pojednali, a nawet pojednawszy się długo w zgodzie nie wytrwają.
 Jeden z nich uwolni nas od drugiego, pozostałemu damy rady!
 Sieciech ożywiony był i ciągnął daléj.
 — Oba są otoczeni ludźmi mojemi, żaden ich krok mi nie tajny, żadne słowo nie wyjdzie z ust aby mi go nie powtórzono. Przy Zbigniewie mam zausznika, dla którego on nie ma tajemnic, z Bolkiem trudniéj, ale i na tego oko mają. Ten głośno prawi co myśli.
 W pierwszéj wyprawie na pomorców czy na czechów, zapalczywość dziecinna go zgubi.