Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Królewscy synowie tom II 195.jpeg

 Niektórzy głowami potakując ruszyli, wszyscy milczeli.
 — Na wyprawie, po lasach i w utarczce, — dodał śmiejąc się, toć to ludzie giną jak muchy.
 Żelazny pogładził głowę, dając znak porozumienia.
 — Nam co do tego — mruknął, — jak każą by go nie było, to go nie będzie! — co wielkiego!
 — Pewnie, — rzekł Halka i w stół uderzył.
 — A pewnie! — powtórzył Zużła.
 — My a nie kto pójdziemy z nim na granicę, przeciw Czechom, — począł prędko Strzepa i dodał ciszéj oglądając się wkoło, — trzeba skończyć.
 Wyrazisty ruch ręki domówił reszty.
 Nikt się nie myślał sprzeciwiać.
 — Jak nasz pan wojewoda zostanie sam, — mówił daléj, — mogę zaręczyć, że każdemu ze starych sług swoich tyle nada ziemi, lasów i osadników, iż go możnym na wiek uczyni. Nie kto z nim panować będzie, tylko my.
 — A kiedyż na Czechów pójdziemy? — zapytał pochylając się Zużła.
 — Bardzo prędko! — dodał Strzepa.
 Jeden Strzegoń siwy milczał jakoś i nie dawał znaku żadnego, obrócił się ku niemu szwagier Sieciecha.
 — A wy, co na to mówicie?
 — Ja? — albo to wątpicie że pójdę gdzie mi