Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Królewscy synowie tom IV 136.jpeg

zbójca ukrywać, nie dostoi. Wie co moc jest cesarska? Poddawajcie się chcecieli być cali.
 Wojsław popatrzał nań i rzekł krótko.
 — Nie poddamy się.
 Zbigniew plunął z gniewu i złości.
 — Kamień na kamieniu z waszych murów nie zostanie — począł krzycząc — pójdzie gród z ogniem, nie ocaleje dusza żywa! Nie zmożemy was dziś, wróciemy jutro straszniejsi jeszcze i w gruzy obrócim ten psi barłóg wasz.
 Na murze stojący słuchali nic nie mówiąc. Wojsław z téj mowy o jutrze wniósł tylko, że dziś niewiele się spodziewali dokazać.
 — Poddajcie się! wściekle głos coraz podnosząc — wołał Zbigniew.
 Wojsław głowę skłonił i rzekł chłodno.
 — Nie poddamy się!
 Stał jeszcze Zbigniew. Woźnemu cesarskiemu oddalić się kazał. Wojsława do furty zażądał jeszcze na osobną rozmowę.
 — Abyście mnie zdradziecko ubili i miastu odjęli głowę — rzekł Wojsław — nie pójdę.
 Zaklinał się na krzyż pański Zbigniew, stary głową potrząsał.
 — Klęliście się wy panu waszemu nie jeden raz, a zdradziliście go nie jutro ale tegoż dnia, gdy przysięga nie zastygła! — rzekł Wojsław obojętnie — nie idę.
 Zbigniew się ofiarował oręż precz odrzucić,