Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Królewscy synowie tom IV 174.jpeg

rannych, zawiązywano krwawe ciosy, poprawiano zbroje, jedni pili wodę, drudzy konie opatrywali pokaleczone, inni z głośnym krzykiem opowiadali dzieje dnia tego.
 Gdy Groicz się przybliżył, Bolesław parę kroków postąpił ku niemu. Poseł w początku przemówić nie mógł.
 — Królu — począł tchnąwszy ciężko — Bóg za nasze grzéchy dał wam zwycięztwo; bądźcie w szczęściu pomiarkowani. Cesarza pokonać możecie, nie pokonacie cesarstwa. Przychodzę do was — pytając — czego chcecie od nas?
 Bolesław poważny stał, posępny już prawie. Znikło z twarzy wesele.
 — Dla siebie nie chcę nic — rzekł.
 — Dacie nam wyjść bezpiecznie! — zapytał poseł.
 — Idźcie — odezwał się król — a nie powracajcie. Ziemia to uboga, łupów wam nie da, lud waleczny swobody swéj tak bronić będzie, jak dzisiaj.
 Dla siebie — powtórzył — nie chcę nic.
 — Wspaniałym jesteś królu i szlachetnym — rzekł Groicz.
 — Jestem rycerzem chrześciańskim — odezwał się Bolko — leżącego na ziemi nieprzyjaciela nie dobijam.
 Dla siebie nie chcę nic — powtórzył raz trzeci król — lecz dla Borzywoja, szwagra waszego żą-