Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Królewscy synowie tom IV 187.jpeg

 Mówił rzucając się, przerywanym głosem jak w gorączce, ksiądz słuchał wpatrując się w niego bacznie, z wyrazem niewysłowionego smutku, żałości i politowania.
 — Zwróć myśl ku Bogu! — szepnął cicho.
 Głową strząsnął tylko Zbigniew, myśl jego od ziemi się oderwać nie mogła.
 Mówił sam do siebie.
 — Śmierć? śmierć? za co? Bom szczęścia nie miał! słyszysz Łukaszu... Śmierć!!
 Dziki śmiech wyrwał mu się z ust, wyciągnął pięść dużą, obrzękłą do góry i uderzył nią w łoże.
 — Szczęściam nie miał? Szatany, psy, podli i nikczemni, bestye zjadliwe, gadziny jadowite, mają szczęście i chodzą w koronach, ja go nie miałem i głowę dam?
 Słyszysz Łukaszu!
 Ksiądz milczał ciągle.
 — O duszy myślcie — odezwał się łagodnie.
 Wyrazów tych więzień nie słyszał lub nie zrozumiał — powtarzał łajania i przekleństwa.
 — Sprobujcie modlić się ze mną... pokój spłynie na duszę — rzekł O. Łukasz i nie czekając odpowiedzi — począł:
 — „Boże wielkiego miłosierdzia miéj litość nad grzeszną duszą moją...”
 Zbigniew zamiast powtarzać modlitwę — zawołał gwałtownie.