Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Królewscy synowie tom I 084.jpeg

 — Cóżeś to nie zdechł Pruszynko?
 Chłopak potrząsł głową i włosy odgarnął.
 — Nie, miłościwy panie, odparł z pokłonem, tylko z nudów a żalu żem tu sam jeden zostać musiał, o małom nie przepadł; ręka się już goi, baba mówi za dni pięć, a ja za trzy do licha, płachty i onuczki rzucę w pokrzywy.
 Rozśmiał się, rękę chciał podnieść i jęknął, pogroził mu królewicz.
 — Nie dokazuj, rychło mi będziesz potrzebny.
 — Wojewoda Sieciech przybył! cicho odezwał się Pruszynka.
 Skrzywił się nieco Bolko.
 — Co mi potem! rzekł krótko.
 — Licha nam nawiózł.
 — Jakiego? co?
 Wojsław stał niedaleko, usłyszawszy rozmowę zbliżył się zwolna swym niedźwiedzim, ociężałym krokiem.
 Pruszynka mówił daléj.
 — Srogie rzeczy rozpowiadają.
 Wyrwał się słyszę klechom Zbyś co siedział w klasztorze u Sasów, zawiedli go panowie do Wrocławia i jak na stolicy posadzili. Biorą go Szlązacy za księcia.
 — Co ty szalejesz! przerwał Wojsław.
 — Cały już dwór o tém prawi! zawołał urażony Pruszynka, tak ci jest, król o mało nie omdlał gdy się dowiedział.