Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Królewscy synowie tom I 094.jpeg

 O! ja — zawołał chwytając ojca za rękę, ja z wami i Sieciechem idę.
 Władysław głową potrząsał.
 — Nie — nie, rzekł.
 Zachmurzyła się twarz Bolkowi, odskoczył.
 — Chodziłem na Pomorze! zawołał.
 — Inna to wojna, jeżeli od niéj Bóg miłosierny nas nieuchroni — rzekł król smutnie. Któż wie kogobyś mógł napotkać naprzeciw siebie!
 Bolkowi oczy się zaiskrzyły.
 — Kto przeciw ojcu mojemu idzie, ten mi wrogiem jest, nie pytam jak się on zowie, zawołał.
 Król przyciągnął ku sobie i w głowę pocałował, dwie łzy mu pociekły po twarzy, które otarł po cichu. Zamiast odpowiedzi głową potrząsał długo — słowa rzec nie mogąc. Głośna rozmowa, widać dla tych co u drzwi choć zdala stali, ale słyszeć ją mogli, przeszła w szepty ciche.
 Król dopytywał, słuchał odpowiedzi roskoszując się niemi; widać było że żył w tém dziecięciu — uśmiechał się do niego, głaskał. Nagle przycisnął go do piersi i rzekł głośno.
 — Idź już! idź!
 Posłuszny syn, do ręki się pochylił, ucałował ją i zwrócił ku wyjściu. Na twarzy królewskiéj niepokój się odmalował, na komornika skinął, który gdy się zbliżył szepnął cichym głosem.
 — Ojca Lamberta wezwijcie do mnie.