Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Królewscy synowie tom I 191.jpeg

w głowach zawieruszy, żołnierz na czczo nic nie wart. Dopiéro się bić będą, aż strach.
 Wybijemy do nogi!
 Królewicz radę znajdował bardzo rozumną, po ramieniu go klepnął.
 — Spodziewacie się zwycięstwa? — zapytał.
 — Nie spodziewam się, ale jestem pewny — odparł Marko zmuszając się do uśmiechu, byle nam pomorcy i czechy dotrzymywały kroku. Z hukiem, wrzaskiem jak wicher wpadniemy na nich, muszą pierzchnąć...
 Zbigniewowi dosyć tego było.
 — A, gdybyśmy króla ojca do niewoli wzięli — odezwał się królewicz co z nim czynić będziemy?
 — Wasza miłość na zamku go tym osadzicie przystojnie, żeby mu na niczém nie zbywało, niech siedzi i dożywa wieku, do rządów się nie zdał. Przy kościele mu będzie najlepiéj, a wy nam będziecie panowali.
 — A z Sieciechem co zrobiemy? — pytał rozochocony pan.
 — Tego zetniemy, bo żywić się tak szkodliwego stworzenia nie godzi — mówił śmiało Marko. Ja Waszéj miłości prosić będę o łup po nim, żeby do mnie należał.
 — Daję ci go — odparł Zbigniew.
 Sobiejucha się pokłonił.
 — Może i brat młodszy popadnie się nam w ręce, z tym co? — mówił królewicz.