Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Królewscy synowie tom I 194.jpeg

 — W gości albo i nie, odpowiedział. Zawsze z dobrą wolą, z dobrém słowem:
 — A! dobrego nam trzeba, bo złego mieliśmy i mamy podostatkiem — odezwał się Dobek. Mówcie, ojcze kochany.
 — Król się z wojskiem zbliża, rzekł ksiądz po cichu.
 — My to wiemy — westchnął gospodarz.
 — I syn przeciwko ojcu się bić będzie? spytał ksiądz.
 — Gdy ojciec nań nastaje, bronić się musi.
 — Sądzicież że się obronicie? — zapytał kapelan.
 — Jeden Bóg wie — rzekł Dobek.
 — Królowi ani na ludziach ani na wodzach nie zbywa! podołacież mu? mówił duchowny.
 Westchnął Dobek.
 — Cóż czynić mamy!
 — Czemużby nie słać do króla z pokorą i nie próbować przejednania? pytał kapelan.
 — Bo nam go nie dadzą.
 — Jakże o tém wiecie? — począł duchowny. Miłoż to królowi, panu naszemu z własną krwią wojować! — pogany widzieć prowadzone przeciw sobie?
 Podumał Dobek i spojrzał księdzu w oczy.
 — Czy wy to z siebie mówicie? — spytał.
 Spuścił wzrok ksiądz.
 — Ojciec nasz, pasterz radby zgodę uczynić,