Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Kraków za Łoktka tom I 182.jpeg

Wcześnie mi nic nie przykazano. — Trudno ziemianom ulicy i drogi odmówić? Z początku po jednemu ciągnęli, potem po kilku, w ostatku kupami...
 — Każecie spuścić brony?
 Paweł żywo się zwrócił.
 — Ani się ważcie! — zawołał głośno. — W mieście już ich na tysiące liczyć.. Broń Boże wrota się zaprą, wrzawa powstanie, a szaleniec jaki brony łamać pocznie, byle kropla krwi pociekła, myśmy życia i mienia niepewni.
 Wbiegł drugi Wójt przestraszony, czapkę rzucając na stół i ręce łamiąc.
 — Przepadliśmy! — krzyknął. — Łoktkowi ludzie.. nie kto — gromadami wciągają.. pocztami, pułkami. Ulice pełne, rynek jak nabity — patrzcież!
 — Kto mówił, że Łoktykowi? — zawołał Amylej.
 — Wszyscyć wiedzą — a i poznać nie trudno, bo obszarpane draby i zuchwałe...
 Veit we drzwiach rzucał się jak opętany.
 — Cóż mnie czynić? — jęczał — ja im z moją pół kopą ludzi nie dostoję.
 Nic nie czynić! — wtrącił nakazująco Paweł. — Stań i pokłoń się im — Wojta niema.. Co się stało nie odstanie.. Porwie się kto do nich! radzi będą i miasto obrócą w perzynę!!
 Rajcy, którzy się w coraz większej liczbie ściągali, stali jak osłupieli. Niektórzy biegli do okien przypatrywać się.