Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Krzyżacy 1410 tom II 118.jpeg

 Dziewczyna się zadumała.
 — Musicie mi pomódz, abym się ztąd wydobyła — rzekła. — Zakon potrzebuje usługi od siostr równie jak od braci: ja tu pozostać nie chcę, nie mogę.
 — O! — zawołał Dienheim składając ręce — gdybym słowa rycerskiego nie dał, uciekłbym sam z wami.
 — A komużeście je dali? — zapytała Ofka.
 — Temu, co mnie wziął w niewolą.
 — Oni słowa nie trzymają — przerwała gorąco Ofka — im go téż niéma potrzeby dotrzymywać.
 — Tak, ale słowo rycerskie sobie samemu zachować trzeba, kto się zniesławić nie chce.
 Ofka popatrzała nań i siadła wskazując mu siedzenie. Mieszczka słuchała rozmowy z podziwem nad dziewczęciem i ustami otwartemi.
 — Pomożecie mi do ucieczki? — spytała.
 — Uczyniłbym to z serca, gdybym was jak dawniéj nie miłował — odezwał się Dienheim — nie mogę was wystawiać na daremne niebezpieczeństwo. Co myślicie? powiedzcie mi. Nie lepiéjże byłoby oddać się wujowi i powrócić do matki?
 Z siedzenia się porwawszy, dziewczę dłonie białe załamało, spuściwszy je.