Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Krzyżacy 1410 tom II 120.jpeg

z ich rąk... a tu mnie ta nawała na tym Morągu zachwyciła.
 — Toć znak, że wam się wyrzec należy wszelkich myśli próżnych — odezwał się Dienheim — a wracać.
 Ofka tupnęła nóżką, by zamilkł.
 Twarz jéj posępna rozjaśniła się, uśmiechnęła, głos złagodniał.
 — Grafie mój — zawołała — dam ci znowu pierścionek: daj mi wolność.
 — A z pierścionkiem serce? — spytał Dienheim.
 — U mnie z sercem i ręka chodzi! — rzekła wpół cicho — tyś graf.
 — Będziesz żoną moją? — zawołał w zapale młody chłopak. — Nie mam z rodziny, tylko jednego brata. Wygnał mnie prawie z domu: ani posłuszeństwa, ani miłości mu nie winienem! Zbierzemy ludzi, zdobędziemy Dienheim; ja tam znam ścieżkę każdą: będziesz na Dienheimie królową.
 — Z kądziałką w ręku, na pustym zamczysku! — rozśmiała się Ofka. — Nie, ja tego nie chcę. Widzicie, wy koło pieprzu i szafranu nie wytrzymacie w Toruniu, zbroi się wam zachce i harców,