Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Krzyżacy 1410 tom II 123.jpeg

łabym mu kroplę do puhara i Malborg byłby wolny.
 Dienheim i mieszczanka milczeli z przerażenia, słysząc te wyrazy, które za szał brali. Ofka istotnie była jak nieprzytomną. Łamała ręce i chodziła po izbie.
 — A! a! — rzekła — nie rychło wrócą nasze dobre czasy, gdy Zakon rósł i panował i sławił się; gdyśmy pod jego opieką siedzieli spokojnie, a nogą jedną stali na piersi Jagielle, drugą na brata jego głowie. Witold nas słuchał, Mazowieccy się nam kłaniali: Ulryk wszystko zgubił!
 — I sam zginął — rzekł Dienheim — lecz, miłościwa pani, rozkazuj prędko, bo mnie na zamek wracać trzeba.
 — Musisz mi do ucieczki dopomódz: do Torunia potrzeba.
 Zgadzając się, skłonił głowę Dienheim.
 — Ani dziś, ani jutro tego nie dokażę: trzeba szukać sposobów.
 Mieszczka zbliżyła mu się nieznacznie do ucha.
 — Abla się radźcie, wszak na zamku został: Abel poradzi.
 Wielce zdziwiony Dienheim odwrócił się z uśmiechem niedowierzania; zdawało mu się szyderstwem,