Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Krzyżacy 1410 tom II 128.jpeg

rozum! ja jestem proste chłopisko co w piecu lega: zkąd u mnie rozum się ma znaleźć?
 Położył rękę na klamce.
 — Kto wam mówił, że u mnie rozumu szukać, to zbójca co chce aby mnie umęczono! Gdzież wy byliście?
 — Widzę, że ufności nie macie we mnie — odparł Kuno — na to radzić trudno.
 — Młodzi jesteście — mruknął Abel, — u młodych serce i gęba otworem stoi.
 Uderzył się szeroką dłonią po ustach, a oczyma wskazał na drzwi.
 Dienheim widząc, że z nim nie łatwo do czego dojdzie, zamilkł.
 Abel jednak zamiast wyjść, namyśliwszy się wrócił do niego i pochylając do ucha, spytał:
 — Kto wam mówił o mnie?
 — Wdowa Matiaszowa w rynku.
 — A coście wy robili u niéj?
 — Jest z nią moja dawna znajoma z Torunia.
 — Wiem — mruknął Abel — Noskówna. To waryatka, ledwie ją w drodze nie pochwycili Polacy. Schroniła się tu z dészczu pod rynnę, i teraz ani naprzód, ani w tył. Niechże siedzi na pokucie.
 — Właśnie, że siedzieć nie chce i nie może i wyrwać się pragnie.