Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Krzyżacy 1410 tom II 150.jpeg

doń, coraz cichszym głosem — będę panów polskich przyjmować, gościć, poić, bałamucić.
 Kuno się zarumienił.
 — Szczególniéj starszyznę — dodała — a któż winien, że czasem, przypadkiem, który z nich zachoruje.
 Oczy jéj błysnęły.
 — Trzeba się pozbyć téj szarańczy! — zawołała z wyrazem mściwym.
 — Życzyłbym najprzód matce dać znać o sobie — rzekł Kuno cicho.
 — To się już stało — odpowiedziała Ofka spokojnie. Matka ma glejt i powróci, a pomoże mi pewnie.
 To mówiąc, przejrzała się w małém zwierciadełku, które na stole leżało.
 — Prawda, miłościwy grafie — dodała z uśmiechem — zbrzydła mocno ta Ofka, zapadły policzki; wyglądam staro, ino oczy się trochę świecą jeszcze.
 Westchnęła: Kuno żywo zaprzeczył.
 — Piękna, najpiękniejsza Ofka nie przestała być czém była.
 — Gdzie moja wesołość? mój śpiew? piosnki moje? ale gdzie dawne czasy spokojne. Obcy ludzie i strach a groza. Ale widziałeś wczoraj w oknach!