Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Kunigas 133.jpeg

 — Nie chcę widziéć — mówiła — po co? A to mi się rozedrze serce... Miałam w tych latach córkę, co mi zginęła... Czy źwierz ją zadrapał, czy Niemcy zabili, żaden wróżbita nie wié... a przepadła, jak kamień w wodę.
 I nie poszła stara Jargała, tylko przypomniawszy swoję, zapłakała, podparła się na ręku i zaśpiewała piosnkę, którą, dziewczę z wiankiem do mogiły prowadząc, śpiewano...
 Dały jéj pokój inne...
 Siedziała długo; nagle, jakby jéj coś do serca zapukało, ruszyła się z ziemi, chciała powstać i usiadła.
 — Pójdę? nie? — mówiła w sobie. — Po co? Rozedrze się serce!
 Siedziała znowu i ruszyła się jeszcze... Coś ją gnało i coś wstrzymywało...
 Rzuciła się, wstała na nogi, lecz zbrakło jéj odwagi. Wtém zdala z téj ciszy doszło ją westchnienie lekkie... To Baniuta przez sen tak oddychała.
 Ogień przygasły rozdmuchuł wiaterek i blask padł na uśpioną. Jargała szła ku niéj powoli z razu, potém żywiéj coraz; obejrzała się, jakby wstydziła; przybliżyła się; nachyliła; uklękła — siadła.
 Oczy staréj, jakby z powiek wyskoczyć chciały; ręce bezwiednie wyciągnęła, otwarła usta... patrzała... napatrzéć się nie mogła. Oddech żywszy coraz poruszał jéj piersi, łzy z oczu płynąć zaczynały.
 — A! taką, taką rybką złotą była-by moja, gdyby żyła! — poczęła jęczéć po cichu — takie miała kosy bursztynowe, takie ustka malinowe... takie czoło śnieżne... Dziecko moje! dziecko moje! — Mówiła z płaczem, tak cicho tak oddech wstrzymując, że ledwie sama siebie słyszała...
 Wtem śpiąca drgnęła; otworzyły się powieki szeroko; ukazała oczy jasne, niebieskie; wlepiła je w staruszkę, patrzała i po ustach biegł uśmiech... Oko w oko tak spoglądały na siebie, chwilę czy godzinę... po staréj mrowie przechodziło... Baniuta powiek zamknąć nie mogła...
 Na piersiach dziewczęcia oddech koszulę poruszył i odsłonił na sznurku kolce, które nosiła ukryte.
 Nagle dwa krzyki słyszeć się dały... dziewczę wyciągnęło ręce, stara chwyciła ją w objęcia.
 — Baniuta!
 I matka padła zemdlona.
 Niewiasty, zdala siedzące, zbiegły się przestraszone cucić starą, dziewczę jéj wyrwać z rąk zastygłych, — ale się trzymały tak, jakby się zrosły...
 Baniuta matkę znalazła.
 Na wieść tę ruszyło się, co żyło; pobudzono uśpionych.. dziewczęta się zbiegały; przychodzili dowiadywać się mężczyźni...
 — Jargała córkę poznała!!
 Nie wierzyli niektórzy, ale Baniuta już poczęła opowiadać, co pamiętała z dzieciństwa... a za każdym jéj wyrazem, stara, w ręce plaszcząc, wykrzykiwała: