Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Latarnia czarnoxięzka Oddział II Tom II.djvu/046

kaniem z młodym malarzem, a kto wié czy dla Stasia, nie była także powodem zajęcia, pełna życia i charakteru siostra jego? Ón się tak łatwo zajmował, a tu tyle go rzeczy uderzało razem, piękność, ubóstwo, talent? Staś ciągle mówił o Leonardzie, unosił się nad jego zdatnością i pytał po sto razy Augusta, czy w istocie zdaje mu się także, tyle obiecującym talentem, ten skromny i niepoznany artysta?
 August w końcu znudzony, po dziesiąty raz, z pewnym przekąsem odpowiedział.
 — Artysta z talentem to pewna, ale czy tylko o nim myślisz, mówiąc o nim?
 — Jakto! co chcesz mówić? zarumieniony odparł Staś.
 — Ja — nic — myślę tylko sobie że mi bardzo żal biédnéj Matyldy!
 — E! dajże mi wujaszku pokój; śnią ci się niewidziane rzeczy!
 Na tém skończył się urywek rozmowy. Rozeszli się, bo Stanisław, znalazł znajomych,