Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Latarnia czarnoxięzka Oddział II Tom IV.djvu/044

 — A! nie mówmy już o tém, zmiłuj się pan, zawołała Natalja, zawstydzasz mnie.
 — Niech mi pan tę odpowiédź zostawi.
 — Najchętniej.
 — A kiedy się ona ukaże?
 — Dziś jeszcze — śpieszę nawet dla tego.
 — Nie wstrzymuję pana —
 — Wieczorem powrócę —
 — Zmiłuj się pan nie znpominaj o mnie. Jesteś jedynym obrońcą — jedynym moim opiekunem; a co czuję dla niego —
 Właśnie na te słowa — a co czuję dla niego, weszła pokaszliwając sucho, uśmiéchnięta i cytrynowa jak zawsze pani Zenejda. Tymek żegnał i wychodził.
 Natalja przyjęła ją, prawie chłodno, a przynajmniéj zmięszana. To rozjątrzyło kobiétę, co już przyszła z projektem ukąszenia; a teraz uśmiéchała się dwakroć serdeczniéj, ściskała mocniéj, uboléwała ledwie nie ze łzami w oczach; bo się gotowała zadać cios stanowczy.