Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Latarnia czarnoxięzka Oddział II Tom IV.djvu/121

i na kolana się jéj schyliwszy, oczy ukrywała.
 — Co się stało, to się stało — matuniu — szepnęła.
 — Zapewne — ależ duszko, nie zapominaj że choć o mnie, ja chleba niémam kawałka. On, słyszę bardzo bogaty, niech i mnie i braciom twoim dopomoże. Wziął ón ciebie młodo i taki niczego, piękniéjszéj by niedostał, żeby i za morze wędrował, niechaj że zna się co nam winien! Służyć to co innego i za dwieście złotych można, a tu to i dwa tysiące mało.
 Karusia podniosła głowę i słuchała —
 — A prawda to, że ón bogaty?
 — Kto go wié, zdaje się i bardzo!
 — Co ty go będziesz żałować, wszak ón twojéj nie żałował młodości? Ja chleba nié mam, brat twój terminuje, a drugi —
 Poruszyła smutnie głową —
 — A żonaty ón? spytała.
 — Otóż to że żonaty — rzekła cicho Karusia.