Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Latarnia czarnoxięzka Oddział II Tom IV.djvu/131

był przykrą scenę co najprędzéj skończyć — Słuchajcie, mówcie prędko czego chcecie, bo nié mam czasu do stracenia z wami.
 — Co ja chcę — a to ja mówiłem Jegomości, utrzymuj nas z Karoliną.
 — Wolę ją z wami porzucić! niechcę i jéj, jeśli mnie tak drogo ma kosztować —
 Matka potrząsała głową.
 Ale aby się was pozbyć — dodał — daję wam warunek jeden i ostatni — Tobie pani Michałowa i braciom jéj w roku po dwieście złotych; wy zaś milczéć będziecie i ani mi się pokazywać nigdy na oczy.
 — To mało! to mało! zawołał Wicek, daj więcéj.
 — Ani grosza — odparł Stanisław.
 Jakób trącił matkę, aby przyjęła.
 — Chcecie spytał jeszcze raz, wrący pośpiechem kochanek Karoliny.
 — A cóż robić? odpowiedziała wdowa, chociaż doprawdy więcéj się spodziéwałam.
 — A co robić? dodał Wicek — z panami